"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

lunes, 31 de mayo de 2010

GRANDES IGNOMINIAS




Cuando fuimos perseguidos

fui uno de vosotros,

¿cómo seguir siendo

cuando sois perseguidores?


Anhelo vuestro fue

ser como los pueblos

que os asesinaban.

¡Ya sois como ellos!


Habéis sobrevivido

a quienes os torturaban.

¿No pervive hoy

su tortura en vosotros?


Es el lamento del poeta judío alemán, Erich Fried, nacido en Viena en 1921, a quien se le concedió en 1973 el premio nacional austriaco de poesía y que, como judío que se sentía corresponsable de la agresión de su pueblo contra los árabes, destinó la mitad de la dotación para dos líderes de la Liga israelí de Derechos Humanos, y de la otra mitad una parte para pagar las costas de un abogado de Hamburgo en pro de unos palestinos juzgados en la República Federal de Alemania.






(...) Imaxina a toda a xente
Vivindo ao día...
Imaxina que non hai países,
Non é difícil facelo,
Nada polo que matar ou morrer,
Nin relixións tampouco,
Imaxina a toda a xente
Vivindo a vida en paz.
Ti podes dicir que son un soñador,
Pero non son o único,
Espero que algún día te nos unas,
E o mundo vivirá como un só. (...)



Khaled ft. Noa - Imagine








http://acovadejuanrei.blogspot.com/

sábado, 29 de mayo de 2010

Súbita belleza



Nacidas frente a un muro rojo,
su súbita belleza
detiene el corazón
un leve instante eterno
en el asombro.
!Oh, tú ¡
Pasajero que transitas este reino fugaz
recuerda:
la cosecha del corazón
solo es posible
si abres bien los ojos.

(Texto e imaxe de Manuel)



Egberto Gismonti - Agua e vinho (Egberto Gismonti)






martes, 25 de mayo de 2010

É ELA. É LAILA _LILAS


É Ela .
É Laila_lilas.
Leliadoura, Cronopia e Contadora de historias.
Como a serea Mariña, pertence a unha antiga estirpe de narradores emparentados con Sherezade. Pero Ela non é serea , senón muller que soña con transformarse en Cronopia algún día.

Laila_lilas non podía faltar neste "CADERNO DE ANOTAR A VIDA". Somos moi distintas pero un día descubrimos que sabíamos de memoria os mesmos parágrafos de Rayuela . Iso uniunos para sempre.

Ela non escribe, fai encaixe de palillos coas palabras. Ler a miña amiga é un pracer comparable a comer chocolate: é delicioso e engorda...a sensibilidade.

Só traballamos xuntas unha vez: hai tres anos fíxenlle este cartel para presentar o seu novo libro .

Agardo poder ilustrar algunha das súas historias no futuro.


"Sou eu

Sou fraca, as estações abanam-me e levam-me a onde querem. Se é outono amorrinho no sofá com copa de vinho, talvez charuto e sempre livro. Um espectáculo, um quadro, um tópico mais duma vida cheia de tópicos. Se é inverno faço o mesmo mas com um cobertor encima. E no canto de copo de vinho farto-me de antidepressivo chocolate.

Na primavera, a gente sabe, é um vir e ir continuo. Uns dias no cumio do monte, a gritar a felicidade porque não cabe dentro; outros, fazendo mergulho pola nostalgia e lamentando ter o que tenho e não ter o que desejo. Outro quadro tão parecido consigo mesmo. Outro tópico de entre os tópicos.

Sou forte, dou-lhe sempre a volta as estações. Sou capaz de gritar a felicidade no inverno e amorrinhar no verao. Apanhar a nostalgia aí bem onde lhe doi, olhá-la bem enfrente com a confiança que dão os muitos anos compartidos e ensinar-lhe os dentes. Não lhe tenho medo.

Sou tão predezível. Não é que sempre faça o mesmo ou que sempre tenha os mesmos pensamentos, dúvidas, confortos... Não. É que tenho o de toda a gente. Já li o roteiro em milheiros de filmes e em centos de livros. Já sei o que sucede. Agora são os 34 e toca sentir desta maneira, desfazer as malas por fim e guardar a roupa. Talvez deixar o saco-cama no carro para agarrar-me um tempo mais à juventude. Mas depois dos 34 virão os 35 e será... como toda a gente.

Não, não sou nada original. Mas olho-me no espelho e sou capaz de suster-me a olhada. Há algo nessa imagem que me satisfaz, algo de repetido, de visto, de predezível.

Sou eu... tão humana."

Se queredes comer máis chocolate : http://geografiaoral.blogs.sapo.pt/



Marful - Menina






domingo, 23 de mayo de 2010

LEÓN E CRONOPIO



































León y cronopio

Un cronopio que anda por el desierto se encuentra con un león, y tiene lugar el diálogo siguiente:

León.-Te como.

Cronopio (afligidísimo pero con dignidad).-Y bueno.

León.-Ah, eso no. Nada de mártires conmigo. Échate a llorar, o lucha, una de dos. Así no te puedo comer. Vamos, estoy esperando. ¿No dices nada?

El cronopio no dice nada, y el león está perplejo, hasta que le viene una idea.

León.-Menos mal que tengo una espina en la mano izquierda que me fastidia mucho. Sácamela y te perdonaré.

El cronopio le saca la espina y el león se va, gruñendo de mala gana:

-Gracias, Androcles.

Cortázar; Sus historias naturales



Coa actuación estelar de...

Coco no papel de León
Lúa no papel de Cronopio




Amelie - La Valse Des Monstres






sábado, 22 de mayo de 2010

LA MER ET LE MIROIR

Images 1: No. 1, Reflets Dans L'eau by Yuji Takahashi on Grooveshark









L’HOMME ET LA MER



Homme libre, toujours tu cherira la mer !

La mer est ton miroir ; tu contemples ton âme

Dans le déroulement infini de sa lame,

Et ton esprit n’est pas un gouffre moins amer.



Tu te plais à plonger au sein de ton image ;

Tu l’embrasses des yeux et des bras, et ton coeur

Se distrait quelquefois de sa propre rumeur

Au bruit de cette plainte indoptable et sauvage.



Vous êtes tous les deux ténébreux et discret :

Homme, nul n’a sondé le fond de tes abîmes ;

O mer, nul ne connaît tes richesses intimes,

Tant vous êtes jaloux de garder vos secrets !



Et cependant voilà des siècles innombrables

Que vous vous combatez sans pitié ni remord,

Tellement vous aimez le carnage et la mort,

O lutteurs éternels, ô frères implacables !



CHARLES BAUDELAIRE




Prasa Kodeeswaran - Debussy - Reflets dans L`eau






martes, 18 de mayo de 2010

O ALBATROS




















L'Albatros

Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipage
Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.

À peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons traîner à côté d'eux.

Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule!
Lui, naguère si beau, qu'il est comique et laid!
L'un agace son bec avec un brûle-gueule,
L'autre mime, en boitant, l'infirme qui volait!

Le Poète est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l'archer;
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l'empêchent de marcher.

— Charles Baudelaire

EL ALBATROS

Por distraerse, a veces, suelen los marineros
Dar caza a los albatros, grandes aves del mar,
Que siguen, indolentes compañeros de viaje,
Al navío surcando los amargos abismos.
Apenas los arrojan sobre las tablas húmedas,
Estos reyes celestes, torpes y avergonzados,
Dejan penosamente arrastrando las alas,
Sus grandes alas blancas semejantes a remos.
Este alado viajero, ¡qué inútil y qué débil!
Él, otrora tan bello, ¡qué feo y qué grotesco!
¡Éste quema su pico, sádico, con la pipa,
Aquél, mima cojeando al planeador inválido!
El Poeta es igual a este señor del nublo,
Que habita la tormenta y ríe del ballestero.
Exiliado en la tierra, sufriendo el griterío,
Sus alas de gigante le impiden caminar.


Judy Collins - Albatross








lunes, 17 de mayo de 2010

RÍO ARNOIA







ARTE POÉTICA

Mirar el río hecho de tiempo y agua
Y recordar que el tiempo es otro río,
Saber que nos perdemos como el río
Y que los rostros pasan como el agua.

Sentir que la vigilia es otro sueño
Que sueña no soñar y que la muerte
Que teme nuestra carne es esa muerte
De cada noche, que se llama sueño.

Ver en el día o en el año un símbolo
De los días del hombre y de sus años,
Convertir el ultraje de los años
En una música, un rumor y un símbolo,

Ver en la muerte el sueño, en el ocaso
Un triste oro, tal es la poesía
Que es inmortal y pobre. La poesía
Vuelve como la aurora y el ocaso.

A veces en las tardes una cara
Nos mira desde el fondo de un espejo;
El arte debe ser como ese espejo
Que nos revela nuestra propia cara.

Cuentan que Ulises, harto de prodigios,
Lloró de amor al divisar su Itaca
Verde y humilde. El arte es esa Itaca
De verde eternidad, no de prodigios.

También es como el río interminable
Que pasa y queda y es cristal de un mismo
Heráclito inconstante, que es el mismo
Y es otro, como el río interminable.

POEMA DE BORGES Y FOTOGRAFÍAS DE MANUEL L.


erik satie -gymnopedie no.1 -






viernes, 14 de mayo de 2010

DE FLORES E CRONOPIAS


O "FLOWER POWER" ATACA DE NOVO.
¡Voemos entre flores de mil cores!
CRONOPIA PEQUENA FOTOGRAFIANDO FLORES














Flor y cronopio

Un cronopio encuentra una flor solitaria en medio de los campos. Primero la va a arrancar, pero piensa que es una crueldad inútil y se pone de rodillas a su lado y juega alegremente con la flor, a saber: le acaricia los pétalos, la sopla para que baile, zumba como una abeja, huele su perfume, y finalmente se acuesta debajo de la flor y se duerme envuelto en una gran paz. La flor piensa: «Es como una flor».

J.Cortázar; Sus historias naturales

lunes, 10 de mayo de 2010

A SEREA HIPATIA























































Hipatia é máis muller que serea. Vive máis na terra que no mar. Prefire as contas aos cantos, porque a Hipatia fascínanlle os números. Sabe cantos peixes hai nun banco, cantas escamas ten unha sardiña ou cantos augamares caben nunha charca.Pensa, como Pessoa , que o binomio de Newton é tan fermoso como a Venus de Milo.

É moi humana. A súa capacidade para poñerse nas escamas dos demáis non ten igual e o seu sentido da xustiza vai parello a súa paixón polos números. Gústalle a exactitude, por iso a súa frase preferida é :

" AS COUSAS COMO SON "




"Moitas veces síntome máis próximo dos matemáticos que dos meus compañeiros artistas. Todo os meus traballos son xogos . Xogos serios"
Escher



Les Luthiers - Teorema de Tales






A SEREA ISAURA











A miña amiga Isaura é unha muller-peixe.
De día non se diferencia de calquera outra muller.Entrega o seu tempo e esforzo a coidar amorosamente dos seus e a crear mundos máxicos e protectores para os que máis quere.
De noite , a Isaura sáenlle escamas e mergúllase en soidades líquidas onde habitan hipocampos, monstros mariños , peixes e vellos navíos.

Un día , contemplou unha pintura de Lugrís e observou ,con asombro, que nela estaba reflexada a súa identidade nocturna, o seu ser de serea, a súa esencia anfibia.

No cadro tamén aparecía a capela dos Santos Reis de Bueu, lugar onde Isaura reside desde hai xa moito tempo.



(Urbano Lugrís, Lenda mariña)

miércoles, 5 de mayo de 2010

BONECA- PATACA










Para Bea e Candela , que xunto con miña nai, inspiraron este microconto.

Miña nai foi unha nena da posguerra.
Anos da fame.
Cando era pequena os Reis Magos deixáronlle unha boneca feita cunha pataca.
Foi moita a inquietude que provocou nela aquela difícil decisión:

"¿Cómoa ou xogo con ela?"


Madeleine Peyroux - La vie en rose






martes, 4 de mayo de 2010

CHOVE PRA QUE EU SOÑE...



Levo perseguindo á Cronopia pequena máis dun mes. Igual que Alicia ó coello blanco,son a súa sombra e ando suplicante detrás dela todo o día:

" Anda, faime un debuxiño para o blog"

" Mami, que pesada es. Non teño tempo".

Este é un traballo para clase. Teñen que ilustrar un poema de Uxío Novoneyra. Ela elexiu éste "Chove pra que eu soñe..."


Claudia debuxa pra que eu soñe...


Russian Red - Cigarretes