"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

lunes, 16 de mayo de 2011

TESOUROS

Desexo compartir esta lectura con vós. Trátase de Tesouros novos e vellos de Álvaro Cunqueiro, que xa citei na entrada anterior. Non paro de achar ouro nesta obriña.
O que transcribo a continuación é un fragmento do prólogo de Rof Carballo ao libro de Cunqueiro.
Delicioso.




"...mais a condición suprema pra atopar tesouros é poñer atención nas misteriosas e minúsculas trusgadas que nos fan as cousas. Imos pola vida e as cousas fannos arreo acenos, trusgadas, enviánnos mensaxes. Acorchados polos nosos hábitos, polas nosas teimas, seguimos adiante sin repara neles. Pode ser un zapato desatado, unha flor que se delonga, un paxariño que de súpeto, ceiba o seu canto único, endexamáis ouvido. Ese trusgar, eses guiños das cousas percíbenos os poetas. Abonda con que os perciban duas ou tres veces na vida, eso sí con intensidade absoluta, total, plena, pra que toda a sua obra se ilumine. As trusgadas da realidade son as grandes fecundadoras da obra de arte. O tesouro, a realidade maravillosa, eso que algún suprarrealistas chamaron a trans-realidade, ou seña o ouro enterrado que existe no mundo, ponse de súpeto a rebrillar. Un día, como en Proust sucedéu co recendo dun estripo en flor ou co sabor dunha madalena humedecida no té; outras veces foi o canto dun paxaro, a contempración dunha amendoeira en flor ou a sensación de se recostar sobor dunha vella oliveira española ou italiana o que producíu, como en Rilke, unha Erlebnis ou seña a vivencia de algo transubxetivo, que borra as nosas fronteiras co mundo, que nos equilibra con el, coma unha balanza, que nos dá a armonía total en lugar da loita por coñecer, en vez da fame de dominio, esa lepra que mirra ao home"..."













Debussy, Claude - Arabesque No 1






7 comentarios:

  1. me encanta la foto de duda que monadaaaaaaa.

    ResponderEliminar
  2. adorei, tudo, as imagens, os textos, a música...
    beijos

    ResponderEliminar
  3. Pois eu sí que flipei co teu texto rescatado do tempo da túa geografiaoral:
    ¡que beleza!
    ¡a pel de punta e os pelos de galiña!

    Secuéstrame, por Deus. Cando gustes.
    Bicos, beijos e kisses de anises tamén para ti.

    ResponderEliminar
  4. Es cierto, cuántas cosas nos perdemos por seguir adelante sin reparar en nada.
    Las fotografías son todas estupendas y la última, con ese gatito negro sobre el fondo azul, preciosa.

    ResponderEliminar
  5. Gracias, Inma.
    Tengo que decir que a mí también me encantan.
    Algunas imágenes consiguen traspasar esa mirada cotidiana y rutinaria que nos arrebata lo misterioso de la existencia. Parece penetrar en la esencia de las cosas.
    Sigo con Cunqueiro y sus tesoros. Así que estos días colgaré más imágenes de este tipo, con el permiso de Manuel.
    Besos

    ResponderEliminar
  6. Traduzco de nuevo para mis amigas de los otros mares :
    pero la condición suprema para encontrar tesoros es poner atención en las misteriosas y minúsculas "trusgadas" (guiños?) que nos hacen las cosas. Vamos por la vida y las cosas nos hacen a menudo gestos, "trusgadas", nos envian mensaxes. Acorchados por nuestros hábitos, por nuestras obsesiones, seguimos adelante sin reparar en ellos. Puede ser un zapato desatado, unha flor que se marchita, un pajarillo que de pronto , libera su canto único, jamás oído. Ese "trusgar", esos guiños de las cosas las perciben los poetas. Llega con que las perciban dos o tres veces en la vida, eso sí con intensidade absoluta, total, plena, para que toda su obra se ilumine. Las trusgadas de la realidade son las grandes fecundadoras de la obra de arte. El tesoro, la realidad maravillosa, eso que algunos suprarrealistas llamaron la trans-realidad, osea el oro enterrado que existe en el mundo, se pone de pronto a rebrillar. Un día, como en Proust sucedió con el aroma dun estripo en flor o con el sabor de una madalena humedecida en té; otras veces fue el canto de un pájaro, la contemplación de un almendro en flor o la sensación de recostarse bajo un viejo olivo esàñol o italiano lo que produjo, , como en Rilke, una Erlebnis osea la vivencia de algo transubjetivo, que borra nuestras fronteras con el mundo, que nos equilibra con él, coma una balanza, que nos dá la armonía total en lugar de la lucha por conocer, en vez del hambre de dominio, esa lepra que mina al hombre"..."

    ResponderEliminar

Moitas grazas.