"A imaxe é o vehículo da emoción, é a súa enerxía, e con ela facilítase o acceso á consciencia, é dicir, que toda emoción é factible de transformarse nunha imaxe. Toda imaxe conforma un acto creativo e é por iso que o inconsciente fundamenta a creatividade"
C.G.Jung

“Desde el punto de vista espiritual, el viaje no es nunca la mera traslación en el espacio, sino la tensión de búsqueda y de cambio que determina el movimiento y la experiencia que se deriva del mismo”.
“En consecuencia
estudiar, investigar, buscar, vivir intensamente lo nuevo y profundo, son modalidades de viajar o, si se quiere, equivalentes espirituales y simbólicos del viaje”.
J.E. Cirlot

martes, 7 de junio de 2011

TRISTÁN GARCÍA

Cunqueiro vive aquí, na cara oculta desta lúa que se abala eternamente. Non é a primeira vez que traio os seus contos nin será a última. Non poido disimular o meu gusto por este autor e tampouco o pretendo.






Hai poucos días tivemos a honra de ter no Leliadoura (instituto no que traballo,cun fermoso nome de cantiga de amigo medieval) ao gran Quico Cadaval, contador de historias e xenio contemporáneo (actor, director teatral, escritor...).
Contounos moitos contos e entre eles éste de Cunqueiro, absolutamente delicioso. Aquí volo deixo. Espero que o disfrutedes.


Quico, a piques de estrear a súa "Opera dos tres reás" de Bertolt Brecht




TRISTÁN GARCÍA

Este Tristán do que conto nunca soubo por que lle puxeran este nome no sacramento do bautismo, nin coñecía ninguén que se chamase como el.

Un tío de seu que traballaba como camareiro nun restaurante moi famoso de Lisboa, dicíalle que en Portugal coñecía dous ou tres cabaleiros dese nome, e que todos eles eran ricos. Tristán foi cumprir o servizo militar a León, e alí, un día, nun quiosco, mercou por dous reais "La verdadera historia de los amantes de Tristán e Isolda", cos namorados moi abrazados na portada do folletín. Ao fin ía saber quen fora aquel Tristán cuxo nome levaba. Cando chegou ao final da historia, coa morte de ambos os dous namorados, Tristán García verteu unhas bágoas. E dende aquela deu en matinar que andando polo mundo atopaba unha muller chamada Isolda, e gustábanse, e facíanse noivos, e casábanse, e vivían moi felices en Viana do Bolo, de onde Tristán era natural. A todos os seus compañeiros do Rexemento de Burgos 38, preguntáballes se por un casual habería no seu lugar unha rapaza que se chamase Isolda. Non a había. Había algunha Isolina solta, pero Isolina non era o mesmo que Isolda. Tristán doíase de non dar con esa Isolda porque se non a atopaba agora en León, onde había tanta familia, non a ía atopar en Viana do Bolo, traballando na terra. Un día mandouno chamar un sarxento chamado Recuero.

- Ti es ese que anda coa teima de atopar unha muller que se chame Isolda?
- Si, señor.
- Pois en Venta de Baños hai unha viúva dese nome.
- Nova ou vella?
- Que sei eu! Coido que é churreira...

Tanto tiña metida no seu maxín o noso Tristán a novela famosa, que non puido dubidar que aquela Isolda de Venta de Baños fose nova e fermosa. En todo caso, se era vella, tería unha filla ou unha sobriña que a seguise no nome, e se era churreira como ela podía seguir co negocio en Ourense ou en Viana, onde xa era hora que deran nos bares chocolate con churros. Tivo Tristán un permiso, e cos vinte pesos que tiña aforrados tomou en León o tren para Venta de Baños. Xa naquel empalme preguntou pola churrería da Isolda. Estaba a churrería preto da estación. E a señora Isolda era aquela que estaba envolvéndolle uns churros a un señor cura. Era unha velliña co cabelo branco, fermosos ollos negros, a pel tersa, as mans moi graciosas pondo os churros no papel de estraza e esparexendo o azucre por derriba deles. Tristán dubidou entre falarlle ou non, pro xa levaba gastadas corenta e sete pesetas no billete de ida e volta.

- ¡Bos días! ¿Vostede é a señora Isolda?
- ¡Servidora!, respondeulle a velliña, sorríndolle.
- ¡É que eu son Tristán e viña a coñecela!

A velliña pechou os ollos, e agarrouse ao mostrador para non caer. Bágoas rodaban polas súas meixelas.

- ¡Tristán! ¡Tristán querido!, puido dicir ao fin. ¡Toda a miña mocidade agardando a coñecer un mozo que se chamase Tristán! ¡E como non viña, casei cun tal Ismael, que era de Madrid!

Tristán saudou militarmente, e devagar volveuse á estación a agardar o primeiro tren para León. Cando este chegou e Tristán subía ai vagón de terceira, apareceu a señora Isolda, cun paquete de churros. Deullo a Tristán e bicoulle a man. Non se dixeron nada.

Cousas así só pasan nos grandes amores .





Mary White; Lovers


Wagner - Tristan e Isolda, muerte de amor de Isolda












3 comentarios:

  1. Traducción para Melusinas (barra os) do lado de alá.

    TRISTÁN GARCÍA

    Este Tristán del que hablo nunca se supo por qué le habían puesto este nombre en el sacramento de bautismo, ni conocía a nadie que se llamase como él.

    Un tío suyo que trabajaba de camarero en un restaurante muy famoso de Lisboa, le decía que en Portugal conocía a dos o tres caballeros de ese nombre, y que todos ellos eran ricos. Tristán fue a cumplir el servicio militar a León, y allí, un día, en un quiosco, compró por dos reales, "La verdadera historia de los amantes Tristán e Isolda" con los enamorados muy abrazados en la portada del folletín. Al fin iba a saber quien había sido aquel Tristán cuyo nombre llevaba. Cuando llegó al final de la historia, con la muerte de ambos enamorados, Tristán García vertió unas lágrimas. Y desde aquel día le dio por cavilar que andando él por mundo conocía a una mujer llamada Isolda, y se gustaban, y se hacían novios, y se casaban, y vivían muy felices en Viana do Bolo, de donde Tristán era natural. A todos sus compañeros del Regimiento de Burgos nº 38, les preguntaba si por un casual habría en su pueblo una muchacha que se llamase Isolda. No la había. Había alguna Isolina suelta, pero Isolina no era lo mismo que Isolda. Tristán se dolía de no dar con esa Isolda, porque si no la encontraba ahora en León, donde había tantas familias, no la iba a encontrar en Viana do Bolo, trabajando en el campo. Un día lo mandó llamar un sargento llamado Recuero.

    - ¿Tú eres ése que anda con la manía de encontrar una mujer llamada Isolda?
    - Sí, señor.
    - Pues en Venta de Baños hay una viuda con ese nombre.
    - ¿Joven o vieja?
    - No sé, creo que es churrera.

    Tanto se le había metido en el magín a nuestro Tristán la novela famosa, que no pudo dudar de que aquella Isolda de Venta de Baños fuese joven y hermosa. En todo caso, si era vieja, tendría una hija o una sobrina que la siguiese en el nombre, y si era churrera como ella podía seguir con el negocio en Orense o en Viana, donde ya era hora que diesen en los bares chocolate con churros. Le dieron un permiso a Tristán, y con los veinte pesos que tenía ahorrados cogió en León el tren para Venta de Baños. Ya en aquel empalme preguntó por la churrería de Isolda. La churrería estaba cerca de la estación. Y la señora Isolda era aquella que estaba envolviendo unos churros a un cura. Era una viejecita con el pelo blanco, hermosos ojos negros, la piel tersa, las manos muy graciosas poniendo los churros en el papel de estraza y espolvoreando azúcar por encima. Tristán dudó entre hablar con ella o no, pero ya llevaba gastadas cuarenta y siete pesetas en el billete de ida y vuelta.

    - ¡Buenos días! ¿Usted es la señora Isolda?
    - ¡Servidora!, le respondió la viejecita, sonriéndole.
    - ¡Es que yo soy Tristán y venía a conocerla!

    La viejecita cerró los ojos, y se agarró al mostrador para no caerse. Lágrimas rodaban por sus mejillas.

    - ¡Tristán! ¡Tristán querido!, pudo decir al fin. ¡Toda mi juventud esperando conocer a un muchacho que se llamase Tristán! ¡Y como no aparecía, me casé con un tal Ismael, que era de Madrid!

    Tristán saludó militarmente, y despacio se volvió a la estación a esperar el primer tren para León. Cuando éste llegó y Tristan subía al vagón de tercera, apareció la señora Isolda, con un paquete de churros. Se lo dio a Tristán y le besó la mano. No se dijeron nada.

    Cosas así sólo pasan en los grandes amores.


    Álvaro Cunqueiro (1911-1981) fue un novelista, poeta, dramaturgo, periodista y gastrónomo español, considerado uno de los grandes autores gallegos, tanto en gallego como en castellano.


    SINTO A PUBLICIDADE PERO NON SON CAPAZ DE ATOPAR OUTRO ARQUIVO DE SON SIN ELA, e que Wagner non levante a cabeza.

    ResponderEliminar
  2. mais causalidades:
    estou relendo a Cunqueiro estes dias :-), também é um dos meus autores favoritos, aliás, comparte comigo idiosincrásia do rural galego, chairego e montanhês, sempre que o leio lembro a meu avó, a quem algum dia lhe dedicarei algum escrito pois parece uma personagem de Cunqueiro...
    abraços!!!

    ResponderEliminar
  3. Xa boto de menos outra comida xuntas.
    Es tan nutritiva...

    Este conto é delicioso e narrado por Quico , moito máis aínda. Creo que xa o falamos o outro día.

    Estou desexando ler ese conto. Métete na bañeira e non demores máis. Escribe.

    Bicos, bonita.

    ResponderEliminar

Moitas grazas.