A Bretaña, A Selva de Esmelle, O pazo de Belvís, Mondoñedo, o Estreito de Miraquenvén, o País de Bolanda, as Illas Cotovías, Miranda, Moara...
Fin do camiño.
Os Departamentos de Educación Plástica e Visual e os Departamentos de Linguas do IES Leliadoura, xunto coa Vicedirección e a Escola de Educación Infantil de Vilariño da Pobra do Caramiñal, organizan a exposición “UNIVERSO CUNQUEIRO”, que estará aberta ao público do 6 ao 16 de maio na Sala de Usos Múltiples do IES Leliadoura.
Durante todo este curso, o profesorado e o alumnado de secundaria e educación infantil deixámonos enfeitizar con este Merlín da palabra que foi Álvaro Cunqueiro e emprendimos a tarefa de recrear o seu universo narrativo. Vimos o mundo a través dos seus ollos porque Don Álvaro, como Sinbad, tiña ”a ollada dos maxinativos, que a mitade é pra fóra, prá variedade do mundo, e a outra mitade é prá dentro, pró gosto do invento e a calorciña que dá ao esprito sacar unha historia da nada, de onde están as verbas caladas e confusas, que é coma non estar." E velaquí o resultado. Aquí están Merlín e Familia, as Crónicas do Sochantre, Si o vello Sinbad volvese ás illas, a fauna máxica de Escola de menciñeiros ou o dragón de El año del cometa.
Este é o terceiro curso que ambas etapas educativas colaboran nun proxecto común arredor dun autor e a súa obra, tentando establecer, mediante a recreación plástica, un diálogo creativo co autor. En cursos anteriores foron Cortázar http://lalunaquesemeceternamente.blogspot.com.es/2010/11/sentindo-o-mar-dialogo-creativo-parte-i.html e Saint Exupéry http://lalunaquesemeceternamente.blogspot.com.es/2012/05/creatividade-x-exposicion.html
Este ano a nosa fonte de inspiración foi Álvaro Cunqueiro, autor galego e universal que devolveu a imaxinación ao lugar que lle corresponde, convertendo en literatura o mundo máxico da súa infancia. O luns 6 de maio, ás 11:30, inaugurouse esta mostra na Sala de Usos Múltiples do IES Leliadoura.
MERLÍN E FAMILIA
O
LICOR DOS PAÍSES
Ás
vegadas, por facer festa, o señor Merlín saía á eira, e nunha
copa de cristal chea de auga, verquía dúas ou tres gotas de licor
que il chamaba “dos países”, e sorrindo, con aquela aberta
sorrisa que lle enchía a franca faciana como enche o sol a mañán,
perguntábanos de que coor queríamos velo mundo, e sempre que a min
me tocaba responder, eu decía que de azul, i entón don Merlín
botaba a iauga, ao áer, e por un segundo todo, Esmelle todo arredor,
as brancas torres de Belvís, as pombas i o can Ney, o roxo pelo de
Manoeliña, a branca barba de mi amo, o cabalo tordo, as bidueiras de
Quintás i o toxo da coroa do Castro, todo era unha longa nuben azul
que pouco a pouco se esváia. O señor Merlín sorría namentres
secaba a copa con un pano mouro. Esmelle, selva longa i antiga, na
memoria lévoa eu de azul pintada, como si un enorme e morno luar
apousara, nun repente, na terra.
http://lalunaquesemeceternamente.blogspot.com.es/search?q=UNIVERSO+CUNQUEIRO+II
Gatipedro
O
gatipedro é un gato branco que ten na cachola un corno mouro; o
gatipedro ven polas noites ás casas, e párase nas habitacións nas
que hai nenos durmindo. Entón o gatipedro ponse a verquer auga polo
seu corniño, e o neno, en sonos, escoitando o pingar da fontiña
aquela, sona que mexa, e de verdade mexa na cama. Pra espantar o
gatipedro abonda con botar unhas areas de sal á porta do cuarto e ó
pé da fiestra. O gatipedro anda apoiándose, ademais de nas catro
patas, na língua, e probando coista o sabor do sal, o gatipedro dá
a volta e prosegue a súa nuturnia viaxe, deixando ós nenos da casa
en paz.
 |
  |
 |
O MURIGANTE
Fálase moito do murigante na Terra de Miranda, nesta miña provincia de Mondoñedo. É unha especie de esperteiro, un rato con ás, pero non voa. As ás vainas usando como abano para avivar o lume na cociña. É moi curioso de contos, e está atento, escondido nun recuncho ou na alacena, ó que conta a xente nos escanos da cociña. Se o conto que se dixo gustoulle, entón golpea coas tapas das tarteiras e abroura o lume. Aquí chámanlle abrourar ó lume a escaravellar nel co atizador ou cunha estela. O murigante sempre ten frío, pero no verán, nos días quentes, sae ó campo, a espiollarse. Ten a color negra lucida, é gran bebedor de leite callado, e fai teas como as arañas. Aseguran que ten ollos moi humanos, e que anda a brincos. Unha vez un paisano atopou un murigante na cociña, na que se apagara o lume. Vai o home e acendeuno de novas. Entón o murigante saíu do seu recuncho, e abaneando coas súas ás, falou:
|
 |
O GOLPE E O SALTAPAREDES
Por onde eu son, burlando a un que pide que lle traia un galano unha viaxe, díselle: “ Heiche traer un quebranoces, un saltaparedes e un tendollo para as Pascuas”
Prometer un quebranoces, fai supor que non só non se coñecía o artello ese, senón que non se matinaba necesario. O “tendollo para as Pascuas” é xogo de verbas: estate co ollo aberto a ver que che cae nas Pascuas que veñen. Pero o saltaparedes, ese si qiue o houbo e a sombra súa aínda anda polo mundo.
Era saltaparedes un gran brincador, e non se lle resistía parede, por moi alta que fose. Era como pelota, botaba; de corpo era manteigoso, e na pel non tiña nin pelo. Como coda de queixo de San Simón, lisa e marela, así tiña a pel. Tiña dous olliños pequeniños, e de noite mamaba nas vacas, Unha noite de lúa chea atopouno o golpe nunha encrucillada, e crendo que era un queixo perdido, papouno. O golpe sorprendeuse de que indo andando, tras comer o queixo, a par del ía a sombra do comido. Quixo meterlle o dente, pero non puido. Pero o golpe, que é malicioso, despois de pensalo un pouco, caeu na conta de que podía aproveitarse da sombra do saltaparedes que o seguía a toda parte : pétalle co fuciño, e como a sombra conserva o bote doado que tiña o corpo que a daba, brica, e entón o golpe agárrase a ella cos dentes e vai polo aire a caer deloutra parte dunha parede, ou sobre do tellado dun galiñeiro.
|
 |
BOLIMARTE
O
Bolimarte é algo así como unha salamanquesa; outros din que o que
semella é un alacrán. Ten crista roxa, coma de galo, na cabeza.
Medirá unha media cuarta e o máis do seu corpo é rabo. Pon un ovo
cada sete anos, e precisamente no niño do moucho; os ovos de moucho
son brancos e o do Bolimarte é mouro, pero o moucho non se decata.
Cando o Bolimarte nace o primeiro que fai é xantar as crías do
moucho.
O Bolimarte vese poucas veces, pero cando se ve é porque vai haber un eclipse de sol. O Bolimarte tenlle medo ás fin do mundo e nas ocasións bótase a procura da campaña do home. Para que un home o reciba na casa en vispera do eclipse total de sol, o Bolimarte dá calquera cousa, é decir dá ouro ou di onde o hai. Recibido na casa, hai que alimentalo ben: dous pitos por día. Abonda con desplumalos que os come crus. Un amigo qué me conta do Bolimarte, dime que sabe más dunha familia, que se fixo rica dando de comer o Bolimarte, e cama cando ten medo. O Bolimarte por enriba do corpo trae unha camiseta, entre a camiseta e o corpo, ouro en fío, este dállo a quen o serve, pero non hai que tocar o fio de ouro deica unha hora que queima. E como di que hai ouro o Bolimarte? Moi ben! Brinca unha fiestra e desde alí cospe forte, como unha tira-bolas de estopa, onde cae o cuspe fai un pouquiño de lume. Cando chegas co ouro, o Bolimarte ponse nas patas traseiras, e asubía.
TORDAVISCO
"A
pedra de afiar as agullas" coa que os xastres burlentos chiflan
nos aprendices que saen algo parvos, non é tal pedra senón o ovo
dun paxaro que chaman o tordavisco. O tordavisco é coma un galo e
non hai quen o mire, que de día é verde de noite é mouro e cando
neva branco é. É o máis listo de tódolos paxaros: tanto é así
que cando o cuco se ergue, polas mañanciñas de cedo, vai o
tordavisco e métese na súa cama, e aproveita que a deixou quente o
cuco.
O
ovo do tordavisco é verde e fala. Asusta aos nenos que andan velando
niñadas nas silveiras, dicindo a grandes berros :
-¿QUEN
ANDA AÍ?
|
 |
http://lalunaquesemeceternamente.blogspot.com.es/2012/11/universo-cunqueiro-i.html
"Bretaña é unha terra mui apenedada pola banda do mar, namentras por onde se apega a Francia ábrese en longas chairas, estreitas valiñas e ledos outeiros . É terra mui viciosa de camiños, porque nela, amén da xente natural do sobremundo, andan doados e mui alertantes pasaxeiros, xentes das soterradas alamedas, difuntos vespertinos, pantasmas, hostes cabaleiras, ánimas remitíndose de obrigas; as máis delas, xentes pasadas ás que algunha peta non deixa sosego. (...)
Os
vivos en Bretaña coñecen si os aers que corren son difuntos ou non,
e quítanlle o sombreiro a unha brisa de maio, porque aduviñan que é
a fermosa Ana de Combourg que pasa sorrindo por entre as ponlas
verdes das abidueiras. Mozos hai que se namoran dun áer."
|
SE O VELLO SINBAD VOLVESE ÁS ILLAS
 |
—¡As
Molucas son famosas! e hai moito señorío chinés no comercio e as
nativas sempre están saíndo do baño e pedíndolle ós arábigos
que as sequen.
Sinbad
saca mapa e Sari téndeo no chan, e coa conteira do seu bastón di ó
piloto por onde caen as Molucas, y agáchase Arfe o Mozo e mesmo
donde está a Moluca Maior atopa un cabelo longo e dourado y amósallo
a Simbad.
—¿Seica
é roxiña de pelo?
Sinbad
ponse colorado, pecha os ollos y acena tres ou catro veces coa
cabeza. Pousa o bastón, e con ámbalas mans colle o cabelo que lle
ofrece Arfe o Mozo, roza a meixela nel, salaia, envolve a freba de
ouro nun dedo figurando un anelo, bica alí e conta:
—¡Ai,
Venadita, Venadita! ¡Pois como nunca cheguei en todo iste tempo
repasando mares a onde cae a Moluca Maior, non puiden decatarme de
que ela me deixara esta memoria de seda! Unha serea do mar chamada
Venadita, meu amigo. Sentábase ó meu carón e quería que lle
ensiñese por mapa por donde me vería vir. ¡Mira que si llega a vir
darme serenata dende o Iadid! Pequeniña, non había outra, e toda
vestidiña do seu cabelo dourado, e sentábase na area da praia —eso
sí, mantendo algo de rabo no mar; as sereas poden estar en terra
firme a condición de manter un chisco da súa parte de peixe tocando
auga…—, sentábase, digo, e todo era proubar a miña roupa, a
miña pamela, a miña capa de damasco, a miña chilaba de liño
albar, o meu camisolo de verán… Todo lle andaba sobrado, craro é,
que foi o encontro por cando eu andaba nas duascentas libras nosas,
que me pesei pra ver canto poidera coas patas súas a Ave Roc. Pro a
neniña gozaba con isto e non sabía ser engañadora, e cando se
poñía a cantar, coa cabeciña apousada nos meus xoenllos y
aloumiñándome os pés e varrendo deles as areas co seu soave pelo,
de repente paraba e decíame:
—¡Ai,
Sinbad, non creas nada, hom! Diego Ribero - Islas Molucas Port
—Y
a preciosa estábame falando dunha illa que hai embaixo das augas
donde o que chega, e por mentras esteña alí, ten que escoller unha
figura de paxaro ou de ave maior, y eu podería andar de pavo real, y
en todo é un o paxaro ou ave que escolle, e dáselle compañeira na
familia y a cociña según o pedido natural, e cando te canses e
volvas á tona do mar, podes traer unha saqueta de pedras preciosas…
A miña serea Venadita ás vegadas botábase a chorar, que decía que
non sabía inventar nada máis que iso e que xa tiñan dito as outras
que como non sacase outra gracia de países ou de canto que non
gañaría pra un peite de ouro. ¿El que é unha serea sin peite de
ouro? E foi habendo entre nós máis intimidá, e muito agarimo, y
entre as penas da Moluca Maior estabamos agachadiños á tardiña e
pasámonos a bicos y outras gracias, y ela sempre probando a roupa
miña e cada día tiña que levar eu prendas novas do millor, y
hastra quiso probar as miñas bragas, que cabían tres coma ela en
cada perneira, e meteunas na cachola pola petrina, que entón
levábanse bragas de mexa pronta, que non sei por que pasou esa moda…
—¡Era
unha grande comodidá! —dice Mansur— Eu inda gasto algunha.
—Pois
iba decindo que probou as bragas, e coma polo calor das Molucas, eu
andaba en cos e a camiseta era un medio xubón con vainica, quedei
coa barriga ó aér, e foi cando Venadita se decatou de que eu tiña
embrigo. ¡Moito se riu! ¡Tódolos días tiña que deixarlle miralo,
e metía nil un dediño, y hastra unha vez se porpasou a darme un
bico alí, e cando nos despedimos, que veu diante da miña nao,
asubiando pra ensiñarme unha corrente que vai tres coartas por
debaixo da frol, y eu metera nos camarotes a toda a tripulación
porque nona visen á señora Venadita, berrábame dende o mar que
moito iba a botar en falta os xogos có meu embriguiño…
—Regaleille
un peite de ouro, e xa sabes como son as mulleres: Porque visen as
outras que xa sabía gañarse a vida, quixo quedarse unha tempada
naquelas praias. ¡Que non sei qué chiste lle terá a doña Venadita
afogar molucos!
Desenvolveu
Sinbad o cabelo dourado e pousouno onde aparecera, na Moluca Maior.
—¡Aínda
que non houbera cravo nas Molucas, Arfe amigo! ¡Tódolos corazóns
teñen a súa gacela!
|
A
TERTULIA DE MANSUR
A
tertulia de Mansur é as tardiñas, e tenden os criados toldo riscado
e traen coxíns e almofadas, e van servindo o chá con menta. Os
tertulios son os ditos pilotos que non andan na ocasión no mar, e
máis o noso Sinbad, e os forasteiros que se acheguen, que cáseque
sempre son xente mariñeira. A Sinbad non lle gosta ren que ruban á
tertulia os compradores persas de coiros e sebo, que lle cheiran mal,
e non saben senón falar da arte da capadura e de que baixou a lei da
moeda, e de mulleres, e non crén nada do que se conta, i están
entre eles faguendo figas a escondidas ao que relata, e si sae unha
historia dunha viaxe por mar, cuspen na man e dicen que unha vez que
foron nunha nao, que vomitaron. Cando tódolos da tertulia son
mariñeiros, entón Sinbad ponse contento, manda que ergan un pouco o
toldo para millor mirar os navíos amarrados nos caís, e chama aos
presentes polos alcuños, ou ponllos el daquela tirados dun feito da
súa vida, ou louvándolles o porto en que naceron ao mar, ou a nao
máis soada que mandaron, e si está presente o vello Monsaíde,
dille de almirante e pásalle a primeira cunca de chá, e amolece na
súa boca con cuspe e pó de canela as pedras de zucre indio con que
convida ao vello.
Na
tertulia ponse Sinbad en dúas almofadas no medio e medio da roda, e
deixa que os outros vaian sacando novidás, e si falan de terras que
esteñan de cerca, a dez días ou vinte de mar, ou de sucesos da vila
ou do propio país de Bolanda, entón non di nin verba, pro tan axiña
como amosa aos beizos de calisquera dos presentes o nome dun páis ou
de illa, ou de nación de máis alá de Canbetún e Columbo. Entón
aprexa os xeonllos coas mans, e repite en voz alta o nome lonxano, e
xa saben todos que vai falar Sinbad dunha viaxe súa, dunha
descoberta famosa, dunha rara aventura, de costumes non usadas. (...)
 |
| Añadir leyenda |
Botou
as cascas de laranxa ao mar. Goteáballe o zugo polas mestas barbas.
Berroulle ao rapaz que estaba facendo uns estorbos na gamela.
-¡Sari!
¡Olla para esas cascas que tiréi á agua! ¿Ves o marelas que son?
Pois así son crarexando á ialba as illas das Cotovías. Somentes
falta a do medio, que ten unha montaña verde.
-¡Non
hai tales illas Sinbad! (...)
-!Sempre
hai sultán en Melinde, amigo!!Siempre hai sultáns no mundo!. Ningún
dos cotovianos miraba para nós, Sari. Estaba a miña nave ancorada a
doce brazas do farol dos peiraos, e ninguén nos miraba. Toda aquela
familia dos parasoles seguía paseando, falando entre ela e cuns
cadelos que corrían, moi famosos, con dous rabos...Sí, Sari
querido, tes que creerme:tiñan un rabo en cada nalguiña, os dous
moi rizados, moi saludadores. Nin a xente nin os cans se decataban de
que estabamos alí. Berrabámoslles e non nos oían. Parecían nación
de lanterna xorda. Entramos naquela terra algo desconfiados, non fose
burla, como en Cipango, que alí o Sogún, cando se anuncia xente
forasteira que chega pola banda do mar, manda tender unha grande tea
pintada na que están postas ao natural seu praias solaces e baías
abrigadas, e un xigante que ten de cámara está cun punteiro
invitando e dicindo os nomes da costa, como en lección de xeografía,
e achéganse as naves, pero alí están, ao pé da tea pintada, uns
baixos que chaman das Arañas, e aquelas pérdense e os remuíños
devoran a xente. Entramos na illa, Sari, como te ía dicindo, e non
nos vían nin oían. Pasabamos por entre eles e non se apercibían.
Sari, tes que crerme. Que te costa, home?. Dígoche que os pasabamos
de través e era como nubes. Avisei a xente para encher de auga as
barricas, e apureina, que me entraba medo da noite naquela illa. Non
se veían casas. Non había máis que area amarela, fontes e
figueiras, e alá lonxe o cumio verde, brillante como unha esmeralda.
A xente, que é moura, homes moi altos, con grandes blusas coloradas
e cada quisque co seu parasol de floco, falaba rouco e con moita
franqueza, e había un fulano que tiña que ser testán e máis ben
impulsivo, que ao falar aos outros, poñendo razóns, o cabezudo
pegaba nos parasoles dos tertulianos co seu, berrando iracundo: !Ajá,
ajajá, tujá!
 |
ESCEAS
SEGUNDAS E VIXESIMOQUINTA DA PEZA DE TEATRO CHINÉS CHAMADA “A
DAMA QUE ENGAÑADA POR UN DEMO ELEGANTE QUIXO MERCARLLE Ó VENTO A
PERDIZ QUE FALABA”
OU
“A
VERDADEIRA HISTORIA DUN MANDARÍN QUE POR NON GASTAR QUEDOU CORNUDO”
ESCEA
SEGUNDA
O
DEMO ELEGANTE E A DAMA FROL DE PEXEGUEIRO
A escena desenrólase no patín das esposas, na casa do mandarín Tu Fu. Hai un xardín de trampa, con rocas e bambús, e un laranxo enano con tres laranxas. Demo ¡Xa me tardaba quitarme as roupas de muller! Dama ¡Acaíche mui ben a camisa verde! ¡Coidei que viñas en coiros debaixo! Demo ¡Había porpasarme a tanto! Xa sabía que me tiña que mudar diante de ti. Dama Un demo non é un home. Demo ¡Coida que eu son un demo namorado!¡Soño contigo! Dama ¿Soñades os demos? Demo ¡Ai, si cho digo! Dama ¡Non me cales nada! Demo Mira, si soio soñamos sete veces cunha cousa, ésta nunca se cumpre, pro si pasamos de sete e chegamos a doce, entonces todo pasa como o soñado. Dama ¡Eu son a casta esposa de Tu Fu! Unha fala ou un baile, eso non coroa a un marido. Demo ¡Si soño doce veces que me meto na túa cama, caíche! Dama ¡Pon unha vela acesa entre ti e o teu soño! ¡É o que fai a xente educada! Demo Con nosco non rexe. Dama ¡Pois eu non che deixo soerguerme o faldellín! Demo ¡Ai, os agarimos dun demo é como pasar entre ramas de cerdeira en frol!¡ Aínda me has pedir un segundo repaso! Dama ¿Eu quero ser fidel a Tu Fu!
Demo:
¡Como soñe eu doce veces non hai quen te libre!
Dama
: ¿Non hai?
Demo ¡Cómo non haber! Pra iso tiña teu home que mercarlle ao vento a perdiz que fala. Dama ¡Mércoa eu! Demo ¡Non vale! Tén que ser o teu home, con cartos de seu. Amén de libralo dos cornos, é unha distración moi grande, que a perdiz é letrada. Pós a perdiz na cama, i eu non poido entrar, que me denuncia a berros. I eu, aborrecido, voume, e paso a outra cousa, e alí póñome a soñar con outra. Dama ¡Pero perdo o parrafeo contigo! Demo ¡O meu parrafeo xa sabes en que acaba! Dama ¡Ai, matrimoñal castidade, que caro me custas! Demo Tamén podías apearte de tanta virtude, puñeta! Dama ¡Ai, quero mortificarme! O meu temperamento agradece as espiñas. Demo Eu son moi brando prás dóres. E pra todo. Non durmo ben si se me enruga a sabán de embaixo. Son un delicado crisantemo de final do verán. ¿Poderei poñerme na túa boca e agardar o orballo da mañán? Dama ¡Qué ben falas! Demo Perfumarei con verbas de amor os teus desmaios! ¡Non lle digas a Tu Fu que merque a perdiz! Déixame ser o teu galo cantonés. Dama ¡Non, non! ¡Quero chegar a ser unha viuva meritísima!¿A faladora perdiz gardara o leito nupcial!¡Vaite, encantador!¡Xa que non sabes ser continente, apártome de ti! ¡Ai, ai! ¿Onde eu atoparei o amor cortés, que se contente con ver que choro? Vaise, tapándose a cara coa ponta do mantón. O demo vístese con roupas de muller. Demo ¡Cen pesos contantes costa a perdiz do vento!¡ Ou perdiz ou cornos, sabio Tu Fu! A. Cunqueiro; Se o vello Sinbad volvese ás illas. ESCENA VIXESIMOQUINTA
O
SABIO TU FU, SOIO
A
escea pasa na cámara do té do
mandarín
Tu Fu. o sabio erudito
fala
cos douscentos volumes de
moral
da súa biblioteca.
Tu
Fu
Porque
amigos de meu, ¿que é un rico?
A
riqueza é unha calidá do esprito, un estado de ánimo.
¿Rico
eu?
¿Poido
gastar cen pesos nunha perdiz?
Para
xantala, aínda que fose frita e rechea de semente de melón, sería
un inmenso despilfarro.
Fala,
dicen.
Tripas
incultas, que veñen do monte, ¿de que poderían falar cun letrado
que aprobou os ensames?
Berra
si a muller che vai poñer os cornos.
¡Ah,
qué garda que di a todos a túa deshonra!
Si
eu merco a perdiz, tendo dúas mulleres novas e sendo eu vello, todos
dirán que a merquei por quitarme de cornamenta.
¿E
xa iso non son cornos, ilustres compañeiros?
¡Humán
fraxilidade, que se fai vidro na muller!
¡Quedo
sin cen pesos e paso igoal por cornudo!¡ Cen pesos!
Ó
vinte por cento son douscentos pesos en cinco anos. ¡Catrocentos
pesos en dez anos! I en dez anos, xa envelleceron as esposas, xa
ninguén vén a turbar as folganzas dun home sabio. ¡Así solta un
cen pesos!
¿E
que é un cornudo?
¿Hai
unha definición legal?
E
van vellas as esposas, e xa cansou o demo, e xa non hai temor de
deshonra.
¿E
que se fai coa perdiz?
¿Vou
a venderlla a un amigo?
¿Non
será tanto como chamarlle o que eu non quixen ser?
¿Comela?
¡Correúda
perdiz de dez anos, que non coce nin toma as finas herbas!
Abre
unha caixiña, e saca dela
unha
saqueta, da que conta cen
pesos
que pon nunha pía.
-¡Cen
pesos!
¡Cen
pesiños!
¡Tiralos
nunha perdiz por un escrúpulo de muller!EL AÑO DEL COMETA |
 |
SAN
JORGE Y EL DRAGÓN
Apareció
en una cueva, cercana a la ciudad de la viuda, una bestia mitad
dragón y mitad humano monóculo, que sabe encender fuego, y come
asados rebaños enteros. Hacía muchos estragos, robaba cerdos, una
huerta entera de lechugas sólo le servía para hacer una ensalada, y
cuando se emborrachaba, soplaba fuego y quemaba casas. Un día
preguntó por el alcalde, y dijo que si le daban una hermosa para
bodas, que se volvía pacífico y vegetariano. (…) Discurrieron que
saliese la cieguecita, que no le tendría miedo a la bestia no
viéndola, hasta el prado frente a la cueva, y que le tendiese al
monstruo un papel de dos varas cuadradas en el que estaban escritas
las capitulaciones matrimoniales, y bienes separados, todo en la
prosa misma de Justiniano. Y la bestia tenía que leer el documento
de pe a pa. La cieguecita le dio el papel al monstruo, quien se
relamía de gusto viendo aquel pimpollo morenito, subido a un tablado
adornado de guirnaldas y tapices. La bestia, por demostrar que era
culta helénica, se puso a leer el documento en voz alta, sacando en
lo posible voz humana, y ceceando, que es moda en la Hélade desde
que bajó, por el verano, una cantaora gaditana, y estaba el monstruo
perfumado porque se había revolcado todas la mañana en dos
hanegadas de espliego florido. Y cuando la bestia estaba en las que
llaman cláusulas de estilo y citas de leges, apareció Jorge
galopando, lanza en ristre, y antes de que el lector se diese cuenta,
ya le entraba el hierro en la boca por la K de un “kyrie”,
metiéndole la K dentro de la boca abierta al decirla, y en
llegándole la lanzada a las amígdalas, que las desgarró, sin más
expiró la bestia. Expiró, y se desinfló poco a poco, hasta quedar
reducida al tamaño de un sapo. La envolvieron en las capitulaciones
matrimoniales, y después la enterraron. Desinfectaron la cueva, y
ahora tienen expedientado a Jorge para santo, que es el doce dragón
que mata, y además sin cobrar.
|
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Moitas grazas.